Nieuwsartikels

De wereldbevolking zal tegen 2050 naar verwachting uit 10 miljard mensen bestaan. Onze voedselvoorziening staat hierdoor onder grote druk. De noodzaak is dringender dan ooit om onze natuurlijke hulpbronnen op verantwoorde wijze te beheren en te benutten. Duurzame visserij speelt een vitale rol bij het veiligstellen van die hulpbronnen. Sterker nog, duurzaam beheerde visbestanden zijn gezonder en kunnen meer voedsel genereren. 

Duurzaam is een veel gebruikte term, logisch dat we soms de vraag krijgen wat duurzame visserij inhoudt. Heel kort samengevat is een visserij duurzaam wanneer minder vis uit de zee wordt gehaald dan nodig is om de volgende generatie van dat visbestand weer op hetzelfde niveau te brengen. 

Duurzame visserij volgens de MSC-standaard betekent meer dan alleen de instandhouding van een visbestand: ook bescherming van de onderwaternatuur en mensenrechten zijn van belang. Meer hierover kan je lezen in het blog van Anne Floor van Dalfsen.

De MSC-standaard is de meest gehanteerde definitie van duurzame visserij wereldwijd. Onze wereldwijde standaard is samen met visserijexperts, wetenschappers en natuurbeschermingsorganisaties ontwikkeld en omvat drie principes. 

Het visbestand moet gezond zijn en in stand blijven. Dit wordt continu bepaald op basis van de laatste wetenschappelijke inzichten. Het volume van de vangst is afhankelijk van de jaarlijkse groei van het bestand. Zo wordt overbevissing voorkomen en kan er jarenlang worden gevist, zonder dat het bestand krimpt.  

Naast het zorgen voor een onuitputtelijke bron, vraagt duurzaam beheer ook om een goede omgang met die bron. MSC eist van een visserij dat bijvangst wordt geminimaliseerd, de impact op andere soorten wordt vermeden, en schade wordt voorkomen aan mariene flora en fauna en het lokale onderwater ecosysteem. Visserijen moeten met wetenschappelijk onderzoek aantonen dat ze aan deze strenge regels voldoen. Maatregelen die visserijen daarvoor moeten doorvoeren, zijn bijvoorbeeld het vissen met grotere maaswijdten, waardoor onvolwassen vis niet wordt opgevist, of het invoeren van innovatieve ontsnappingsmechanismen voor dolfijnen en schildpadden. Of het gebruik van sleepnetten, enkel op plekken als kale zandbodems, waar dat minimale impact heeft.  

Vaak bestaat een visserij uit schepen van verschillende bedrijven, soms afkomstig uit verschillende landen. Het is daarom onontbeerlijk dat er een managementsysteem is, dat borgt dat onderlinge afspraken worden nageleefd, en worden aangepast als veranderende omstandigheden daarom vragen. Ook moet de visserij aantoonbaar voldoen aan lokale wet- en regelgeving. Visserijen die niet actief door overheden werden gereguleerd, kunnen door het MSC-programma toch deugdelijk worden beheerd. Waar publieke middelen ontbreken om altijd en overal toezicht te houden, bewijst een particulier mechanisme als MSC een goede aanvulling te zijn, ook om illegale visserij terug te dringen. 

Deze drie spelregels zijn vertaald in 28 prestatie-indicatoren, waarop visserijen jaarlijks worden getoetst. Jaarlijks kunnen dan ook verbeterpunten worden gevonden, waaruit huiswerk volgt, dat binnen bepaalde termijn moet zijn gerealiseerd. Zo stimuleert MSC continue verbetering.  

Als voor de mondiale visserij de optie niet zou bestaan om over te stappen op duurzame werkwijzen volgens de MSC-standaard, dan zou oceanograaf Sylvia Earl, van Mission Blue , gelijk kunnen krijgen. Zij stelt: “if we keep taking wild fish at the level that we are today, there will be no commercial fishing by the middle of the 21e century, because there will not be enough fish to catch”. 

Gelukkig bestaat de optie van duurzame visserij wel.